Het is zaterdagochtend vier uur wanneer ik gebeld wordt. Het anker moet gelicht worden, want over enkele uren worden we in Juneau, Alaska verwacht.

Zo komt het dat ik een half uur later wakker sta te worden op het meerdek. Het is koud en ondanks het feit dat het nog maar half vijf is, staat de zon al boven de horizon om het nog koude en kille landschap op te warmen. Het wordt zomer, en in de verte hoor ik smeltwater dat als een kleine rivier van de berg af raast. Toch heb ik zeven lagen kleding nodig om mij warm te houden en zie ik brokken ijs langs het schip drijven.

Wanneer we het anker lichten staan er drie mensen op het meerdek Een stuurman en twee matrozen. Hetzelfde aantal mensen staat er wanneer we het anker laten vallen. Het laten vallen van een anker is niet zo gemakkelijk als het lijkt. Veel mensen denken bijvoorbeeld dat het anker het schip op zijn plaats houdt, maar dat doet het niet. In feite is het de ankerketting die het schip op zijn plaats houd en het anker is daar het uiteinde van.

Het anker wordt op de bodem gelegd om vervolgens het schip voor of achteruit te varen. Terwijl dat gedaan wordt kijk ik naar de positie van de ankerketting en geef dit door aan de brug. De brug beslist dan hoeveel meter ketting er nog over de bodem uitgelegd moet worden om het schip op zijn plek te houden. Als er genoeg ketting op de bodem ligt om het schip vast te houden, kan ik dit zien aan de positie van de ketting en geef ik dit door aan de brug.

In ieder geval, terug naar het onderwerp.

We hebben het anker gelicht en we zijn onderweg naar Juneau. Overdag is er tijd om de wal op te gaan. De ‘Volendam’, een schip met een oud klasgenoot hierop, ligt hier ook. Met een paar mensen besluiten we om de berg te gaan beklimmen die vlak naast het schip ligt. Omdat het zo koud was diezelfde ochtend twijfel ik, maar ik trek toch een t-shirt aan. Voor de zekerheid neem ik toch ook maar een trui mee, je weet het immers maar nooit.

Buiten gekomen is er geen wolkje aan de lucht en de mensen die zich dik ingepakt hebben, bedenken zich snel. Het is een graad of 21 en er is geen wind. Trots op mijn goede beslissing zet ik mijn zonnebril en mijn triomfantelijke lach op mijn gezicht. De kabelbaan die halverwege de berg leidt is vrij prijzig. Maar wacht, jullie zijn bemanning? Dan krijgen jullie 75% korting.

Met dezelfde zonnebril en een nog triomfantelijker lachje stappen we in de cabine van de kabelbaan. Boven gekomen beginnen we aan een wandeling en we zweten ons verrot.

Na ruim een uur lopen hebben we er wel genoeg van. We zijn boven de sneeuwgrens geklommen en er ontstaat een sneeuwballengevecht. Zweten in een t-shirt terwijl je sneeuwballen aan het gooien bent, dat had ik niet verwacht.

Wanneer we beneden komen is het al avond. We besluiten krab te gaan eten en wat te drinken. Het is half negen ’s avonds wanneer we terugkomen aan boord.

Een koude wind steekt op en mistbanken vullen de eerst zo heldere lucht.

Ik val in slaap en in de verte hoor ik onze misthoorns loeien. Tsja, het blijft toch Alaska he…