The End

Beste Allemaal,

Het is inmiddels een tijdje geleden sinds mijn laatste blog! Dus hier komt ie.

In juni ben ik teruggekomen van het varen bij de Holland America Line. Het waren fantastische maanden waarin ik zoveel gezien en geleerd heb! Niet normaal! Ik kijk er dan ook met heel veel plezier op terug. Het was echt een fantastische tijd.

Toch waren ruim vier maanden wel heel erg lang, en na twee weken als stuurman op een vrachtschip gewerkt te hebben kwam ik erachter dat dat helemaal niets is, en de Holland America Line veel leuker was!

Maar helaas ben je dan gewoon 9 maanden per jaar van huis en dat vind ik dus niks.

Ik heb hierdoor besloten te stoppen met het varen.

Ik zie mezelf ooit nog wel een andere blog starten, over mijn werk misschien. Wie weet...

Voor nu wil ik iedereen heel hartelijk bedanken voor alle interesse, het deed me echt een plezier!

Bart

In je t-shirt door de sneeuw

Het is zaterdagochtend vier uur wanneer ik gebeld wordt. Het anker moet gelicht worden, want over enkele uren worden we in Juneau, Alaska verwacht.

Zo komt het dat ik een half uur later wakker sta te worden op het meerdek. Het is koud en ondanks het feit dat het nog maar half vijf is, staat de zon al boven de horizon om het nog koude en kille landschap op te warmen. Het wordt zomer, en in de verte hoor ik smeltwater dat als een kleine rivier van de berg af raast. Toch heb ik zeven lagen kleding nodig om mij warm te houden en zie ik brokken ijs langs het schip drijven.

Wanneer we het anker lichten staan er drie mensen op het meerdek Een stuurman en twee matrozen. Hetzelfde aantal mensen staat er wanneer we het anker laten vallen. Het laten vallen van een anker is niet zo gemakkelijk als het lijkt. Veel mensen denken bijvoorbeeld dat het anker het schip op zijn plaats houdt, maar dat doet het niet. In feite is het de ankerketting die het schip op zijn plaats houd en het anker is daar het uiteinde van.

Het anker wordt op de bodem gelegd om vervolgens het schip voor of achteruit te varen. Terwijl dat gedaan wordt kijk ik naar de positie van de ankerketting en geef dit door aan de brug. De brug beslist dan hoeveel meter ketting er nog over de bodem uitgelegd moet worden om het schip op zijn plek te houden. Als er genoeg ketting op de bodem ligt om het schip vast te houden, kan ik dit zien aan de positie van de ketting en geef ik dit door aan de brug.

In ieder geval, terug naar het onderwerp.

We hebben het anker gelicht en we zijn onderweg naar Juneau. Overdag is er tijd om de wal op te gaan. De ‘Volendam’, een schip met een oud klasgenoot hierop, ligt hier ook. Met een paar mensen besluiten we om de berg te gaan beklimmen die vlak naast het schip ligt. Omdat het zo koud was diezelfde ochtend twijfel ik, maar ik trek toch een t-shirt aan. Voor de zekerheid neem ik toch ook maar een trui mee, je weet het immers maar nooit.

Buiten gekomen is er geen wolkje aan de lucht en de mensen die zich dik ingepakt hebben, bedenken zich snel. Het is een graad of 21 en er is geen wind. Trots op mijn goede beslissing zet ik mijn zonnebril en mijn triomfantelijke lach op mijn gezicht. De kabelbaan die halverwege de berg leidt is vrij prijzig. Maar wacht, jullie zijn bemanning? Dan krijgen jullie 75% korting.

Met dezelfde zonnebril en een nog triomfantelijker lachje stappen we in de cabine van de kabelbaan. Boven gekomen beginnen we aan een wandeling en we zweten ons verrot.

Na ruim een uur lopen hebben we er wel genoeg van. We zijn boven de sneeuwgrens geklommen en er ontstaat een sneeuwballengevecht. Zweten in een t-shirt terwijl je sneeuwballen aan het gooien bent, dat had ik niet verwacht.

Wanneer we beneden komen is het al avond. We besluiten krab te gaan eten en wat te drinken. Het is half negen ’s avonds wanneer we terugkomen aan boord.

Een koude wind steekt op en mistbanken vullen de eerst zo heldere lucht.

Ik val in slaap en in de verte hoor ik onze misthoorns loeien. Tsja, het blijft toch Alaska he…

De gebeten hond

Het is een kalme woensdagochtend wanneer we aankomen in Bora Bora. Op dit moment werk ik nog in de nacht en middagdienst en rond een uur of vier ben ik klaar met werken. Na lang twijfelen besluit ik toch nog de wal op te gaan. Gewoon, even snel een stukje lopen en weer terug naar het schip. Niets bijzonders. Om te ontsnappen aan de drukte aan boord, ga ik alleen.

Nieuwsgierig loop ik het dorpje uit, bij de mensenmassa weg en loop landinwaarts. Hier sla ik allerlei paden in en uiteindelijk kom ik bij een dorpje terecht. Ik zie een plek waar ik mooie foto’s kan maken van de enorme berg die Bora Bora vormt. Hiervoor moet ik echter wel het dorpje door (lees: 4 hutjes).

Ik loop het dorpje door en de manier van lezen verbaast mij behoorlijk. Een paar kinderen komen gillend naar mij toe en willen een high-five, die ik ze graag geef (wel even goed wassen, denk ik nog).

Ik loop langs een hond die begint te grommen. Gewoon doorlopen denk ik, blaffende honden bijten niet. Maar zoals ik al zei, hij gromde. Na wat foto’s besluit ik terug te lopen, en de (behoorlijke) hond besluit vrolijk mee te lopen. Of nou ja vrolijk… aangemoedigd door het toenemende gegrom versnel ik mijn pas, terwijl ik tegelijkertijd een paar kaken in mijn rechterkuit voel boren. Ik kan een kreun niet onderdrukken terwijl de kinderen vrolijk blijven lachen en handjeklap geven. De hond laat gelukkig los en ik blijf op dezelfde snelheid ‘ongestoord’ doorlopen. De hond blijft achter en de kinderen op een gegeven moment ook. Ik zeg dag en zorg dat ik terugkeer naar het schip, waar ik mijn handen desinfecteer en mij onmiddellijk naar de ziekenboeg begeef.

Een paar dagen later scheur ik met een quad door Nuku Hiva, het eiland waar een aantal jaren geleden een toerist van een cruiseschip is opgegeten door een kannibaal. We rijden over een prachtige bergweg vol met haarspeldbochten langs loslopende paarden en koeien het bos in. We komen uit bij een radiomast op de top van een berg (pa, het was echt precies Far Cry, ik denk dat het spel hierop is gebaseerd) Het uitzicht vanaf de 800 meter hoge berg is prachtig en de helderblauwe baai met het schip erin ziet eruit als een portret…

Groeten uit Frans Polynesie, Zuid-Pacifische oceaan.

Spelen met water

Inmiddels zit ik bijna twee maanden aan boord van de Statendam en de zuid Amerika cruise loopt bijna ten einde. Dat betekent dus ook dat ik bijna op de helft van mijn vaarperiode zit.

Een paar weken geleden heb ik afscheid genomen van familie en vrienden en ben ik op het vliegtuig gestapt. De eerste keer in een groot vliegtuig, de eerste keer zo’n lange reis. Helemaal alleen sta ik 10 uur later op een besneeuwd vliegveld, en weer een paar uur later lig ik helemaal alleen in een of andere vreemde hotelkamer met een buitentemperatuur van 23 graden.

Toen ik voor het eerst op dit schip kwam was alles vreemd, groot en misschien zelfs een beetje eng. Ik heb verantwoordelijkheid moeten nemen voor dingen die ik soms helemaal niet wou en ik heb hierdoor ontzettend veel geleerd.

Inmiddels is alles wel aardig bekend. De bemanning werkt fantastisch samen en dit is het beste team dat ik ooit op een schip heb gezien. Zo’n beetje iedereen deelt die mening ook wel.

We zijn wezen barbecueën, zeilen, op het strand gelegen en op een waterscooter gezeten. Ohnee wacht, dat laatste niet want onverwachts ging er iets kapot dat gerepareerd moet worden, dus dag zwembroek en hallo steeksleutels.

Nu we het hebben over dingen die kapot gaan, we hebben laatst weer een fantastische oefening gehouden.

we zijn van Guatemala onderweg naar Manzanillo, Mexico. Een mooie dag voor een zogenaamde ‘damage control’ oefening.

Dit schip is voorzien van allerlei veiligheidsmiddelen. Waterdichte deuren die met een druk op de knop allemaal gesloten kunnen worden, branddeuren, rookafzuiging, noodliften en de lijst is nog lang niet klaar.

Wat men echter tegenwoordig bijna niet meer beseft, is dat wij nog steeds met houten pluggen en keggen gaten in de romp of leidingen moeten kunnen dichten. En dit is wat wij oefenen tijdens de ‘damage control’ oefening.

Wanneer er zich een noodsituatie voordoet geef ik leiding aan een brandbestrijdingsteam. Dat zijn 4 mensen en ik, dus 5 in totaal. Echter, wanneer wij bijvoorbeeld een lek raken moeten wij ook capabel zijn om dit lek te dichten met behulp van speciale platen, rubbers, keggen etc.

Dit oefenen wij op het achterdek met leidingen waar gaten in zitten. Deze leidingen sluiten wij aan op de brandbluswater leiding, waardoor er zo’n 13 bar water door de gaten spuit.

De oefening ging beter dan verwacht, we zijn dan ook goed getraind.

De ‘Conn’

Nu, ander onderwerp. Ik weet niet of jullie je het nog kunnen herinneren maar een blog of wat geleden heb ik het over de taken gehad in een brugteam. Wanneer wij onderweg zijn van A naar B werken wij met 4 mensen op de brug. Dit zijn 2 officieren (stuurlieden) en 2 kwartiermeesters.

De kwartiermeesters zijn als het ware matrozen, om het zo maar even te zeggen. Zij houden een goede uitkijk, kunnen handsturen indien nodig, en assisteren de stuurlieden met bijvoorbeeld het rechtop houden van het schip door middel van water in het schip van links naar rechts te pompen. Ook maken ze fantastische koffie.

De 2 officieren zijn vaak een 3^e en een 2^e stuurman. Net als piloten hebben wij een rolverdeling: iemand navigeert en de ander doet de rest. De navigator en de co-navigator. De navigator heeft, zoals we dat zeggen, de ‘conn’.

De navigator houdt zich uitsluitend bezig met de veilige navigatie van het schip. Hij/zij wordt niet afgeleid door telefoontjes, brandmeldingen of andere zaken.

De co-navigator doet de communicatie met de wal of andere schepen, handelt brandmeldingen of andere noodmeldingen af, communiceert met de machinekamer over ballasten, beschikbaar motorvermogen etc, en houdt de stabiliteit van het schip in de gaten.

De co-navigator plant verder vooruit, kijkt naar het verkeer wat verder weg is, (een kilometer of 30) om zo alvast een plan te maken voor de volgende uitwijkmanoeuvres. De acties van de navigator en co-navigator worden altijd overlegd. De co-navigator en de navigator moeten het altijd met elkaar eens worden over wat de volgende stap is.

Om mij meer ervaring te laten krijgen met het daadwerkelijke navigeren en de beslissingen zelf te durven nemen, krijg ik de laatste weken bijna altijd de ‘conn’. (ik ben dus navigator)

Toen we laatst de wacht overnamen van de andere stuurlieden zag alles er rustig uit. Weinig verkeer op de radars, de snelheid was goed en we lagen op de geplande route. Het weer was ideaal, dat beloofde een rustige wacht te worden.

Niets was minder waar. Binnen een half uur lag de zee om ons heen bezaaid met kleine houten vissersbootjes, die moeilijk te zien waren met de radar. Daarom hebben we een paar goede verrekijkers. Van links naar rechts vliegend om de vissersbootjes van soms nog geen 5 meter lang te ontwijken hoor ik ineens: oohhhh een haai! EEN HAAI! Uit het raam kijkend zien we twee witte haaien vlak naast het schip zwemmen, mooi om te zien.

Nog geen vijf minuten later zien we een enorme school dolfijnen aankomen. Dolfijnen zwemmen vaak in de buurt van schepen. Zij spelen in de golven die we creëren of gebruiken het water dat we wegduwen om sneller te zwemmen.

Omdat we toch ook een beetje entertainers zijn loop ik naar het omroepsysteem. Ik maak een omroep door het schip dat er een enorme school dolfijnen aan stuurboord van ons schip zit, en dat zij aan het spelen zijn in de golven die we maken.

Mijzelf afvragend of iemand wel geluisterd heeft kijk ik vanaf de brugvleugel langs het schip. Alle dekken zien zwart van de mensen. Menig fototoestel zie ik buiten de balkonnen steken en ik zie een hele hoop vingers richting de dolfijnen wijzen.

Deze wacht is de eerste keer dat ik moest zweten. Dit is volgens de meer ervaren 2^e stuurman lachwekkend. Die draait hier haar hand niet voor om. Wat vocht armer en een ervaring rijker stappen we een paar uur later van de brug af…

Een stuurman aan boord werkt zo’n 10 uur per dag. Een bepaald aantal uren wordt er wacht gelopen, en de rest van de uren wordt er extra werk gedaan. Dit is in het geval van een 3^e stuurman vaak werk dat met veiligheid te maken heeft. Bijvoorbeeld het controleren van reddingsboten, reddingsvesten, reddingsboeien etc.

De eerste paar weken deed ik dit 7 uur en liep ik 3 uur wacht (dus op de brug).

Nu loop ik 8 uur wacht en besteed ik 2 uur aan veiligheidswerk. Ik werk ’s nachts en ’s middags, dit bevalt me prima.

Binnenkort zal ik stoppen met veiligheid en zal ik in plaats daarvan 2 uur navigatie doen met de 3^e stuurman. De stuurman verantwoordelijk voor navigatie maakt de reisvoorbereidingen, zorgt ervoor dat de navigatieapparatuur goed werkt, doet updates aan de kaarten, kortom: alles wat met navigatie te maken heeft.

Dit vind ik natuurlijk fantastisch mooi! Dit is een veel grotere uitdaging als veiligheidswerk. Ik ben dan ook ontzettend blij met dit schema.

Ik wil graag mijn lieve zusje Evi bedanken voor haar fantastische pakket aan foto’s, brieven, kleingeld en andere leuke dingen dat ik heb meegekregen J

De hartelijke groeten uit Nicaragua, Guatemala, Panama, Mexico en de andere havens waar ik in de tussentijd geweest ben.

Ohja: voor foto’s verwijs ik jullie door naar mijn facebook!

De inhoud van deze tekst is niet representatief voor het bedrijf als geheel en slechts voor mij als persoon. Het bedrijf kan niet verantwoordelijk gesteld worden voor de inhoud van deze tekst.

Zwemmen en Dansen

Reis: Nuku Hiva -> San Diego

Locatie: 200 mijl zuidwest van San Diego, North Pacific ocean

Tijd lokaal: 1830

Tijd NL: 0230

Snelheid: 14.5 knopen

Temperatuur lucht: 20 graden

Temperatuur zee: 24 graden

Vochtigheid: 79%

Het weer: onbewolkt, en een rustige zee (1m deining)

Beste allemaal,

Allereerst weer ontzettend leuk dat jullie mijn blog lezen! De afgelopen weken zijn ontzettend mooi geweest. Van zwemmen met een reddingsvlot tot dansen met passagiers. Van ingezeept worden tot dolfijnen voor de boeg, er zijn zoveel mooie dingen.

We zijn aan het einde gekomen van mijn eerste cruise. Deze 30 daagse cruise komt morgen ten einde in San Diego, waar we de nieuwe cruise naar Zuid-Amerika zullen starten.

Aangezien deze laatste etappe van de cruise bestaat uit 7 zeedagen, zat het entertainment team even met de handen in het haar. Alle bingokaarten waren vol, alle spelletjes waren gespeeld. De mensen werden het staren naar de zee zat en ook de films kon hen niet meer bekoren.

Tijd om de stuurmannen erbij te roepen dus!

Zo komt het dat er een aantal stuurmannen en stagiaires in zwembroeken bij het zwembad staan. Naast ons liggen flares, noodbakens en ander overlevingsmateriaal. Ook staan er een paar matrozen bij een wit rond plastic ding. Te weten: een opblaasbaar reddingsvlot.

Zo’n 200 nieuwsgierige blikken gaan onze kant op als de eerste stuurman door de microfoon begint te praten, en niet veel later blaast, onder het geflits van de vele fototoestellen, het reddingsvlot zich op. De stagiaires klimmen het vlot in terwijl ik mij in een overlevingspak hijs. Niet veel later drijf ik in het zwembad, ik blijf helemaal droog dankzij mijn overlevingspak. Ik wordt aan boord van het vlot gehesen en na wat uitleg over de pijlen en noodsignalen en de reddingsvesten voor honden mogen we er weer uit. Terug naar het echte werk…

De volgende dag hadden we echter weer een probleem. De bingokaarten waren namelijk nog steeds vol en buiten was het nog steeds één grote blauwe watermassa.

Maar gelukkig is daar Neptunus, de god van de zee.

Het is een oude traditie dat iedere zeevarende die voor het eerst de equator (evenaar) passeert, gedoopt dient te worden door Neptunus.

Aangezien wij zo’n 600 bemanningsleden hebben was ik niet de enige die nog nooit per schip overgestoken was naar het zuidelijk halfrond.

Nu is zo’n doping niet echt een doping. Neptunus is een sportinstructeur verkleed als neptunus en de doping bestaat uit een aantal ranzige activiteiten.

Zo stonden wij niet veel later met zo’n 15 mensen aan een touw in spanning te wachten wat er komen zou. Mijn shirt is al besmeurt met ‘uitwasbare’ verf. Dan worden we opgehaald en tot mijn schrik zie ik 3 dekken vol staan/zitten met passagiers. Een paar honderd ogen (en fototoestellen) richten zich onze kant op terwijl we met zijn allen onder een net kruipen op dek. Voor ik het weet worden er emmers ijswater onze kant op gegooid.

Vervolgens hoor ik door een microfoon onze cruise director. Hij zegt dat er een 3^e stuurman aan boord is, een verschrikkelijk persoon. Dat het schip zo slingert? Dat is mijn fout. En ohja, dat we wat later in de haven waren, dat is ook mijn fout.

Nu het publiek tegen mij is opgezweept (dit is allemaal slechts toneel) wordt ik onder het net vandaan getrokken. Aan een tafel zie ik de kapitein zitten, de staff kapitein, de hoofdwerktuigkundige en de hotel directeur. Kortom: veel hoge rangen die met een glimlach naar mijn onzekere lachje kijken.

Ik moet knielen voor Neptunus en ook hij en zijn vrouw zijn het erover eens dat ik geen echte stuurman ben, maar gewoon een veredelde stagiair. Aan de andere kant van het zwembad zie ik een ENORME dode vis in een bak liggen. Helaas moet ik die een kus geven. Ik weiger maar mijn gezicht wordt stevig tegen de vis aangedrukt. Na deze walgelijke actie wordt ik onder luid gejoel van de passagiers en overige bemanning naar een paar tafels gesleept.

Nog voordat ik het doorheb wordt ik op een tafel gegooid die helemaal besmeurd is met een plakkerige, schuimachtige laag, en wordt ik ermee ingesmeerd door enkele bemanningsleden. Het stinkt en plakt enorm maar gelukkig wordt ik naar de rand van het zwembad gebracht. Het publiek mag kiezen en de kapitein etc ook. Mag ik het zwembad in of moet ik even drogen in de zon? Het publiek en ook de hoge rangen aan de tafel zijn het duidelijk eens: laat mij maar even drogen. Een half uur later zijn ook de anderen ‘gedoopt’ en ik stink en plak enorm. Eindelijk is de ceremonie afgelopen en mogen we het zwembad in….

Uit het zwembad gekomen wil ik terug naar de kleedkamer. Ik loop de hoek om op het dek en daar staat een stuurman met een brandslang. De volle lading krijg ik over me heen en de droge handdoek die ik gekregen heb is niet meer zo droog.

Ik ben blij als ik onder de douche stap aan het einde van die dag…

Vandaag is de laatste dag van deze cruise en gisteren hadden we het ‘Black & Gold Ball’.

Dit gala wordt op zulke cruises minstens één keer gehouden. Alle officieren (dus stuurmannen en werktuigkundigen bijvoorbeeld) lijnen zich op achter gesloten deuren. In de ballroom zitten de mensen geduldig te wachten als de cruise director het podium opstapt. En dan het moment waar ik best wel nieuwsgierig naar was. Dames en heren, verwelkom uw officieren!

Onder een luid applaus komen wij de voorste trappen af en gaan in een rij staan voor het podium. Dames en heren, de muziek zal gaan spelen, kies uw officier en dans!

In de eerste seconden gaat het nog goed, niemand ziet me, ik verschuil me achter een stagiair. Maar men krijgt me in het vizier en na 6 dansen ben ik helemaal kapot. Voor mijn gevoel gaat het voor geen meter, al hebben de passagiers het goed naar hun zin. Er worden veel foto’s gemaakt en veel camera’s gaan langs de dansende massa. Leuk, zo in de spotlight staan.

Al met al kijk ik terug op een mooie avond.

Overmorgen zal mijn werk iets anders worden. Ik zal ’s ochtends van 05:00 tot 10:00 samen met een 2^e stuurman het schip navigeren, en dan nog enkele uren werken aan onze veiligheidssystemen.

Ook is mijn noodfunctie veranderd. Mocht het alarm nu gaan ben ik leider van een brand team. Deze teams bestaan uit 5 mensen. Een leider en 4 leden. Een brand team is gewoon een brandweerteam. Ook wij hebben de pakken en de flessen en de bijlen etc, net als aan de wal.

Terugkijkend op de eerste maand vind ik het een fantastische maand geweest. Het schip heeft een fantastische bemanning en ik ben blij dat ik daar nu een deel van ben. Ik heb fantastische mensen mogen ontmoeten en erg mooie plekken gezien. Het schip is oud (1992 gebouwd) maar heeft haar charmes nog lang niet verloren.

Het is ook een zware maand geweest. Een maand waarin ik veel heb mogen leren en soms op de proef ben gesteld. Natuurlijk heb ik mezelf ook weer beter leren kennen en heb ik begrepen dat ik tot nu toe mijn werk naar tevredenheid doe.

Kortom: ik heb het prima naar mijn zin. Het weg zijn van huis is af en toe wel lastig, maar gelukkig is de sfeer aan boord goed.

Allemaal de groeten vanaf de Statendam!

De hierboven vermelde tekst is geschreven vanuit mijn ideeën en gedachtegang alleen. Deze tekst is niet representatief voor het bedrijf als geheel en alleen ik ben verantwoordelijk voor de inhoud van deze tekst.

Zon, Zee en Zweet

De afgelopen vijf dagen waren onafgebroken vergezichten van water, zee en zon. De stille en uiterst kalme pacific ocean zorgde voor 5 tamelijk rustige dagen. Deze tijd werd goed gebruikt om wat onderhoud te plegen aan het schip. Zo heb ik bijvoorbeeld enkele hydraulische slangen vervangen van een aantal deuren in de romp van het schip. Dit deed ik echter niet zonder enige vorm van hulp. Andere 3^e stuurlieden en ijverige stagiaires hielpen vrolijk mee.

In het volgende stukje zal ik gaan uitleggen wat ik ongeveer doe aan boord. Dit is misschien wat droog, maar geeft misschien een goed beeld van het hoe en wat aan boord.

Mijn functie aan boord is 3^e stuurman, zoals velen al weten. Dat komt neer op het volgende.

Officieel ben ik 3rd Officer Safety. Dus, 3^e stuurman veiligheid. Dit betekend dat ik 6 uur per dag ‘wachtloop’ (hier later meer over) en 4 uur per dag bezig ben met veiligheid. Dit omvat onder andere maar beperkt zich niet tot: Reddingsboten, tenders, reddingsvlotten, reddingsboeien, zegmaar alles met ‘redding’ ervoor.

Wachtlopen kan omschreven worden als ‘het schip besturen’.

We hebben 3 soorten wachten:

- Zeewacht. De zeewacht is voor ons het meest interessant. We zijn onderweg van A naar B en samen met een 2^e stuurman en 2 matrozen navigeren we het schip. Hierbij kan ik 2 rollen aannemen: navigator of co-navigator. Als navigator navigeer je het schip samen met je co-navigator. Als co-navigator houd ik me vooral bezig met het in de gaten houden van de verschillende systemen die we aan boord hebben, communicatie en het zogenaamde ‘crosschecken’ van de navigator.

- Ankerwacht. Dit is een wacht die we hebben als we ten anker liggen. We pendelen dan passagiers naar de wal en terug (dit doen de matrozen). Wij houden scherp onze voortstuwingsapparatuur en ankers in de gaten, evenals het verkeer om ons heen en waar de tenders zijn. Tenders zijn de bootjes die passagiers heen en weer brengen.

- Havenwacht. Dit is als we in de haven liggen. De brug is het coordinatiecentrum van het schip. Dit betekend dat brandalarmen en telefoontjes naar ons gaan. Ook houden wij in de gaten wie welke werkzaamheden uitvoert op en rond het schip.

HAWAIIIIIIIIIIII

Vanochtend kwamen we aan in Hawaii. Na wat walvissen te hebben ontweken kwamen we aan op onze ligplaats. De geur van prachtige bomen en een warme wind van minstens 30 graden kwam ons tegemoet.

Eenmaal aangemeerd gaan veel van de passagiers aan wal. Dit brengt ons (stuurlieden) in de gelegenheid wat onderhoud te plegen aan een systeem voor de reddingsboten. Ook besluiten we dat dit een mooie dag is wat rondjes te varen met een tender. Niet veel later zit ik in een iets luxere reddingsboot (een tender) en hangen we zo’n 15 meter boven de waterspiegel aan 2 eng dunne lijntjes te bungelen. En weer niet veel later belanden we met een grote plons in het helder blauwe water. Een mooi uitzicht van strand, bomen en gebouwtjes, met op de achtergrond dansende dames, gecombineerd met een graad of 30 lucht –en 23 graden zee temperatuur, maakte dit tot een leuk rondje varen.

Aan het einde van de dag vertrekken we richting zee. Ik sta op het voorste meerdek. Het is de taak van de toegewezen stuurman toe te zien op de bootsman en zijn matrozen die de trossen losgooien. Ineens hoor ik de zware hoorn een paar donkere tonen uitstoten. En nog een keer, en nog een keer. Dit word beëindigd met een lange, 6 seconden durende stoot op onze scheepstoeter. Naar voren kijkend zie ik een klein roeibootje en een paar surfplankjes snel wegpeddelen voor het 55.000 ton zware gevaarte dat eraan komt denderen. Tsja, het blijft Hawaï he….

Na dit stuk geschreven te hebben zijn we inmiddels een paar dagen verder. Een paar leuke dagen. Na Hawaï kwam Maui en vervolgens Honolulu.

In Maui liggen wij ten anker voor het eiland, en tenderen wij mensen op en neer tussen schip en land. Ik bestuur echter geen tenders, ik sta op het mini haventje van het schip waar de bootjes aanmeren en ik coordineer de passagiers en tenders. Als ik het ooit nog over ‘tenderen’ heb, dat is dus het op en neer pendelen van mensen met opgeleukte reddingsbootjes. Per boot gaan er zo’n 60 mensen mee. Helaas hier iets minder leuks, een medische evacuatie. Met zoveel passagiers aan boord gaat er weleens iets anders. Deze passagier hebben wij met brancard in de tender gelegd (erg lastig) en naar de ambulance op de wal gebracht. Jammer, maar het gaat goed met deze passagier en wellicht vervolgt zij haar maand cruise weer snel.

Ook heb ik de sportschool gevonden en ben ik weer druk aan het rennen en met gewichten in de weer. Want ja, je moet toch wat aan je gezondheid doen als er bijna 24 uur per dag een buffet voor je klaarstaat.

We zijn nu onderweg naar Fanning Island. Een klein eilandje in de middle of nowhere. Google maar eens, echt geweldig. Wij brengen daar voorraden naartoe en we pendelen wat passagiers naar het eilandje. Wij zullen hier morgen aankomen. Dan zal ik zelf op de tender aanwezig zijn en eens gaan kijken.

Het weer is… vochtig. Met een relatieve vochtigheid van rond de 90%, een luchttemperatuur van 30 graden en een watertemperatuur van 25 graden ben ik blij dat ik weer binnen ben. Buiten werken is echt niet te doen nu.

De planning is qua cruises: We maken deze 31-daagse Hawaï cruise af, we hebben nog wat eilanden in French Polynesia (tahiti enzo). Schijnt prachtig te zijn! Dan doen we de maandcruise ‘inca schatten’. Dit brengt ons langs in Mexico, Panama, Peru, Ecuador, Costa Rica, Nicaragua, Guatemala, en uiteindelijk weer in San Diego.

Vervolgens doen we nogmaals de Hawaï cruise en dan gaan we naar het noorden.

We komen dan in Vancouver, Ketchikan, Anchorage, Kodiak, Victoria etc. Dit is puur het cruisen vanwege het prachtige uitzicht, schijnt…

Ik heb het onwijs naar mijn zin tot nu toe, het zijn zoveel indrukken en zoveel mooie plekken dat het gewoon moeilijk is te omschrijven. Omdat het ook zoveel havens in een korte tijd zijn is het moeilijk om mijn verhalen te beperken tot 1 gebeurtenis of haven. Ik zal proberen in ieder verhaal één gebeurtenis naar voren te laten komen, maar ik weet niet of dat gaat lukken.

Mochten jullie nog suggesties hebben of vragen, laat dat dan gerust achter in de reacties. Als jullie wat meer willen weten over de mensen, of het schip, het vaargebied, of juist wat minder gedetailleerd en wat meer ‘leuk’, laat het maar weten!

Ciao!

reis en eerste dagen ms statendam

Ik staar naar de enorme zwarte stalen plaat die ver boven me uit torent. Tijdens die halve minuut stilstaan wordt er naar me gegild: go left sir! LEFT! Ja ja… rustig maar, ik maak alleen maar een foto, antwoord ik.

Ja, ik ben er. San Diego, de terminal waar de Statendam aangemeerd ligt.

Donderdagochtend ben ik door Martin naar Schiphol gebracht, waar mijn vlucht van 9 uur met Delta Airlines begon. Ik had 2 stoelen bij het raam voor mezelf en aan service ontbrak het niet. Ook was het uitzicht soms echt wel gaaf. We vlogen over onder andere Groenland en IJsland, en over enkele bevroren delen van Canada. Echt super mooi.

Ondertussen was het al 00:00 Nederlandse tijd, maar we landden rond 15:00 lokale tijd in Minneapolis. Daar moest ik ongeveer 2 uurtjes wachten voor mijn volgende, 4 uur durende vlucht zou vertrekken. Dit was een lange en volle vlucht. Bovendien was ik helemaal verrot (voor mijn gevoel was het al 02:00) dus de vlucht leek lang te duren.

Aangekomen in San Diego ben ik naar het hotel gebracht waar ik één nachtje ben gebleven. De volgende ochtend gingen ik en ongeveer 40 andere bemanningsleden aan boord.

Ik krijg mijn kamer toegewezen en stap naar binnen. Niks op aan te merken, behalve het feit dat er geen raam zit. Al zou er wel een raam zitten zou het toch niet handig zijn, ik zou dan bij mijn buurvrouw naar binnen kijken.

De eerste dag komt er zo gruwelijk veel op je af. Zo moet er een medisch dossier aangemaakt worden, inentingen overigens ook. Ook moeten er safety meetings bijgewoond worden, en heel veel papieren ingevuld worden. Hierna ben ik naar de kleermaker gegaan om mijn uniform aan te meten, waarna ik eindelijk naar de brug kan.

Om een lang verhaal kort te maken, op dit moment ben ik druk bezig met mijzelf bekend maken met de procedures en apparatuur aan boord. Dit gaat ongeveer 2 weken kosten, waarna een examen wordt afgenomen door de kapitein. Hierna mag ik wachtlopen (navigeren bijvoorbeeld) en wordt ik echt opgenomen in de planning. Voor nu deel ik dus min of meer mijn eigen uren in.

Op dit moment varen we over de Pacific Ocean, richting Hawaii met zo’n 1600 mensen aan boord. Dit duurt nog zo’n 4 dagen. Het weer is fantastisch mooi. Een schitterende blauwe zee. In San Diego kwamen er vliegdekschepen voorbij en we lagen gemeerd naast een vliegdekschip (nu een museum) en een onderzeeër (zag er ook… gedateerd uit).

Ook sprongen er wat zeeleeuwachtige dieren en roggen langs het schip toen we daar lagen.

Mijn eerste indruk is niet te omschrijven. Het is zo overweldigend dat het moeilijk is om in woorden uit te drukken. Ik heb van Martin een GoPro camera gehad, misschien dat dat het iets makkelijker weergeeft.

In volgende verhalen zal het wat meer specifiek gericht zijn op 1 gebeurtenis of een ander onderwerp. Alles hier gelijk benoemen is vrij kansloos denk ik, dus vandaar.

Warme groet vanuit de Pacific!

Training

Duf staar ik naar drie grote beeldschermen, waarop mijn collega's op elkaar invaren met 290 meter lange cruiseschepen. Ik ben op cursus. Want de HAL wil goed getraind personeel aan boord van hun schepen hebben. Logisch.

Dus zo gezegd zo gedaan, zondagavond pak ik mijn spullen en vertrek richting het altijd fantastische Almere. Daar zal ik, samen met elf anderen, in 2 weken tijd 2 cursussen gaan volgen. Ik verblijf gedurende die tijd in een naar mijn idee erg mooi hotel. Maandagochtend 0600 gaat de telefoon, mijn wake-up call. Ik sta op en slenter naar de ontbijtzaal. Ik heb geen idee met welke mensen ik straks een cursus ga volgen. De taxi brengt mij en wat andere mensen naar een gebouw, en om stipt 0700 begint de les.

In de klas zitten, zoals eerder gezegd, 12 mensen. 4 nederlanders en 8 mensen van andere nationaliteiten. Waaronder Polen, roemenen, schotten, indiërs en amerikanen. De les wordt gegeven door een Italiaan die, met veel handgebaren en zwaar accent, de les begint. In het Engels uiteraard.
Joeeewe takuh dieeezzz joee es biee porte... mama mia! kenne joeee klikkuh... Nouja, zwaar accent dus.

's Middags zijn we klaar en besluiten we de 'buitenlanders' onder ons eens in te burgeren met frikandellen en oliebollen. Na het eten zijn we naar onze kamers gegaan om daar onze opdrachten te maken.

De cursus die ik nu volg, is een zogenaamde ECDIS cursus. Persoonlijk vind ik dit een heel interessante cursus. ECDIS is een navigatiemiddel. Of, eigenlijk veel meer. ECDIS is het systeem waar bij de HAL (Holland America Line) veel navigatiemiddelen en systemen bijeen worden gebracht. Het combineerd onze radars met elektronische zeekaarten, positiebepalingssystemen, etc etc etc. We kunnen dus op 1 scherm alles zien, en bovendien met dat ene systeem het gehele schip besturen. We kunnen met behulp van een paar knoppen op een toetsenbord of muis een bocht maken, snelheid minderen, een rondje draaien etc. Zo'n systeem is zo gecompliceerd en heel erg uitgebreid, met zooooveel opties dat een week leren geen overbodige luxe is.

Om dit te begrijpen leren wij dit alles in simulatoren. Een simulator is een nagebouwde versie van een schip. Van een navigatie console (waar we navigeren), met alle mogelijkheden die het echte systeem ook heeft. Echter varen wij hier geen echt schip, maar slechts een door de computer gegenereerde database van gegevens. (in andere woorden, het is net een computerspelletje).

Volgende week krijgen we een BRM cursus. BRM staat voor 'Bridge Resource Management'. Hier leren wij (ook in simulatoren) samenwerken als team. Want, op cruiseschepen van de HAL werken de stuurmannen nauw samen met elkaar. Iedereen heeft zijn vaste taak gedurende het navigeren op zee, of wanneer we de aanloop naar een van de vele exotische havens maken. Doordat iedereen door middel van zo'n cursus met elkaar leert samenwerken, de taken weet, en weet hoe de rolverdeling is op de brug, wordt het echte werk een stuk eenvoudiger. Iedereen weet zijn taak, weet wie (en hoe) aan te sturen, en kent de procedures. Dit maakt dat we efficiënt en veilig kunnen werken, en dat is geen overbodige luxe met zoveel mensen aan boord.

Het is leuk om toekomstige collega's te ontmoeten. Een leuke groep. Een pittige maar onwijs leerzame cursus met een goede docent. Een fijn hotel en goed eten. Ik begin me al helemaal thuis te voelen in het cruisewereldje....