Goed, poging drie. Nadat internet een aantal keer gecrasht is.

Eindelijk, na weken aan boord was het moment daar.
Toen ik het te horen kreeg was ik ontzettend blij, toen ik het stuur eenmaal in mijn handen had was ik nerveus. Die nervositeit werd verraden door zweethanden, en schichtig om me heen kijken. Maar het gevoel dat ik dit schip in handen had, dat ik eindelijk de controle had over zoiets, is niet te beschrijven.

Met drie personen aan boord en een 25pk aanhangmotor ging het gas erop. Weg van het 180 meter lange groene monster, dat tientallen meters hoog boven het water uittorende. Het lag daar als een stille groene reus, verscholen in de mist.

Wat ik omschrijf is de test van de MOB boot.
De MOB boot, oftewel: Man Over Boord - boot, is een klein, plastic, 6-persoons bootje met aanhangmotortje om personen die overboord gevallen zijn te redden.

Dit moeten wij eens per maand oefenen, en ik vroeg of ik mee mocht als lid van het MOB team.
Zo gezegd zo gedaan, een normale werkdag. Na het eten het alarm. Ik als een speer naar dat bootje toe (bleek er als laatste te zijn), en instappen.
Even voor de duidelijkheid... dat bootje hangt op 15 meter boven het wateroppervlak.

Was erg gaaf~!

Maaaar we lagen toch lekker leeg ten anker voor de kust van Finland, dus na de koffie... Ho eerst even wat uitleg.
We hebben ook een échte reddingsboot, voor onszelf zegmaar. Dat is een boot die op 20 meter hoogte hangt. In geval van nood ga je daar in zitten (kunnen 34 personen in), trek je aan een hendel en val je. Je valt 20 meter naar beneden tot je het wateroppervlak raakt. Vervolgens schiet je onder water en kom je als het goed is ook nog eens boven.
Omdat we een gastanker zijn zit er ook een zuurstofsysteem in en een sprinklerinstallatie op het dak.
Goed, nu weten jullie een beetje over wat voor reddingsbootje ik het heb.

Die moest getest worden en er waren vrijwilligers nodig.
Nou, ik natuurlijk als gemotiveerde leerling gelijk mn hand omhoog. Ikke ikke !
Samen met nog 5 anderen dus in die boot gaan zitten.
We vielen niet, dat houden we voor noodgevallen. De kraan zette ons overboord, we hebben wat rondgevaren en wat dingen getest, en toen zijn we weer onder de kraan gevaren.
Het hijsen duurde vrij lang naar mijn idee, want we moesten weer precies in de stellage terecht komen waar we uit vallen. Ik voelde me als een haring in een ton. Gezouten; want ik zweette voor de tweede keer die dag uit angst, en zweet is zout ;)
We stootten, rolden, trilden en schudden alle kanten op, maar na een kwartiertje hingen we dan eindelijk in de juiste positie en konden we uitstappen.
Ter verduidelijking: we stootten tegen die stellage aan, want ja; t is nogal pielen om zo'n boot weer exact op de juiste plek te krijgen.

Er was onderhoud gepland in de machinekamer. Groot onderhoud aan de hoofdmotor. Ook de hoofdmotor mogen starten, is wel kicke. T is niet bepaald een sleuteltje omdraaien en hij draait. Hoe het dan wel gaat ga ik maar niet over beginnen.
Toen savonds tot 0200 op de brug gezetenwant goh, wat prachtig. Die lampjes overal. Al was het niet echt donker want ja, het noorden he... ;)

Vervolgens kwamen we vrijdagavond aan in Mongstad, Noorwegen. Maandag werden we pas verwacht. Aangezien we geen lading aan boord hadden zijn we maar gaan drijven.
Het was te diep om te ankeren en we mochten niet de haven in. 7 uur savonds ging dus de motor uit (op zee) en zijn we maar wat gaan dobberen. Gewoon kijken waar de stroming en wind ons brengen. Iedereen keek uit naar een vrij weekend, echt lekker. Geen laden of lossen, niet varen, gewoon even time - out.

Zaterdagavond 2200 uur. We zaten met wat mensen film te kijken. Telefoon.
Kapitein nam op: oh... oke. ja... geen probleem. Bedankt.
Nou... we mogen naar de aanlegplaats. Tot zover het vrije weekend.
Wel balen.

Nu zijn we onderweg naar Pembroke. Engeland volgens mij. Dat word links varen dus.

Nouja voor de rest doe ik gewoon m'n ding en heb ik lol in wat ik doe, heb t echt wel naar mn zin hiero.

Hoop dat t bij iedereen ook goed gaat, leuk, die reacties allemaal! Lees ze met veel plezier.
Mocht er iets bijzonders zijn kun je ook altijd mailen. Vind t wel fijn op de hoogte gehouden te worden over thuis.

Adios!